Basisarts in het ziekenhuis
Kim begon als basisarts op de afdeling Obstetrie & Gynaecologie. Een prachtige doelgroep, maar ook een vakgebied waar vaak vlotte beslissingen moeten worden genomen. Dit laatste paste niet goed bij haar. Daarom stapte ze over naar de Interne Geneeskunde. “Dit vakgebied paste inhoudelijk een stuk beter bij mij, maar helaas zat ik hier niet op mijn plek. Ondanks dat ik veel collega’s had, heb ik mij daar vaak alleen gevoeld, iedereen beperkte zich eigenlijk tot zijn eigen eilandje en werd opgeslokt door de zaken van alle dag. Door de vele ad hoc roosterwijzigingen en lange reistijd, bleef er weinig van mijn sociale leven over. Daarnaast braken de vele onregelmatige diensten en overuren mij op. Daarom besloot ik wat anders te gaan doen, maar wat precies wist ik nog niet.” De oudere doelgroep van Interne Geneeskunde sprak haar wel aan. “Ik heb ooit in mijn tijd als scholier en student in verpleeghuizen gewerkt als zorgassistent, al had ik toen niet te maken met de medische kant. Dat vond ik eigenlijk heel leuk. Ik dacht: het is nooit verkeerd om buiten het ziekenhuis ervaring op te doen. Als ik dan toch iets moet kiezen, dan spreekt ouderengeneeskunde mij het meeste aan.”

“Het is nooit verkeerd om buiten het ziekenhuis ervaring op te doen.”

In contact met Corparis
Kim komt in contact met Corparis, ze kent Corparis nog uit haar studietijd. “Ik heb in Groningen gestudeerd en daar stond Corparis tijdens een job-evenement. Toen had ik al een keer met hen gekletst, maar hadden ze nog geen contacten in het westen van het land. Ik heb opnieuw contact met ze opgenomen om te vragen of ze inmiddels wel door heel Nederland verspreid zitten en dat was het geval. Ik heb aangegeven dat ik graag in Amsterdam aan de slag wilde en toevallig hadden ze bij mij om de hoek een vacature in de ouderengeneeskunde. Daar kon ik eigenlijk meteen aan de slag. Dat het verpleeghuis vlakbij mijn huis is, is helemaal mooi meegenomen.”

Starten met een nieuwe baan tijdens corona
Kim werd aangenomen op 1 april, volop in coronatijd, met de bijbehorende maatregelen. Het was een spannende start, want door corona was alles anders en ging niets zoals het normaal ging. “Ik ben echt in het diepe gegooid. Maar gelukkig vond ik snel mijn weg.” De grote verschillen tussen vóór corona en tijdens corona zitten volgens Kim vooral in de bedrijvigheid binnen het verpleegtehuis. “Het is veel drukker nu mensen elkaar weer een beetje mogen zien en paramedici weer hun werkzaamheden oppakken. Familie en vrienden zijn weer zichtbaarder aanwezig. Ook voor de ouderen is het weer wennen, met name de mensen met dementie. Gaan zij hun familie nog herkennen? Hoe reageren ze op een toename van prikkels uit de omgeving? Voor sommige bewoners heeft die rustige periode ook goed gedaan. We zullen de effecten van de gevolgen van de coronasituatie in de toekomst merken.”

“Starten in coronatijd betekende voor mij dat ik in het diepe werd gegooid. Maar gelukkig vond ik vrij snel mijn weg.”

Samenwerking is belangrijk
Wat Kim vooral heeft geleerd van de switch van het ziekenhuis naar een verpleeghuis is dat ze de onderlinge samenwerking erg belangrijk vindt. “Op een goede manier met elkaar omgaan, naar elkaar luisteren, met elkaar praten en samen naar een oplossing zoeken, vind ik belangrijk. Dat heb ik vaak gemist in het ziekenhuis. Voor de coronaperiode beperkte vaak iedereen zich tot hun eigen eilandje. Blijkbaar was er een pandemie voor nodig om iedereen beter met elkaar te laten communiceren en samenwerken, want in coronatijd kon dit ineens wél. Dat was mooi om te zien. Nu is het de uitdaging om die modus vast te houden. Ik merk dat er binnen het verpleeghuis naar elkaar wordt geluisterd en naar elkaar wordt omgekeken, in coronatijd misschien nog wel iets meer dan normaal. Verhoudingen kloppen en alles is beter in balans. Dat kan ik wel waarderen.”

“Blijkbaar was er een pandemie voor nodig om iedereen beter met elkaar te laten communiceren.”

Positief over de ouderengeneeskunde
De ouderengeneeskunde bevalt Kim erg goed. “Ik vind het echt leuk om met ouderen te werken. Juist ook omdat je vaak kijkt naar kwaliteit van leven en je jezelf regelmatig ook de vraag moet stellen: doe ik er nog wel goed aan om alles uit de kast te trekken? Waar ligt de grens en moet je altijd maar doorgaan? Dat gesprek kun je altijd voeren, maar bij de ouderen is dat des te belangrijker. Wellicht kies ik in de toekomst toch weer voor een baan in het ziekenhuis, maar voorlopig zit ik wel op mijn plek binnen het verpleeghuis.“